Nr. 11: A2

Aan de hand meegenomen, ik hoef nergens meer aan te denken, slechts een schouder te volgen, geen visuele prikkels, alleen het ruisen van de bomen.

De totale zwarte duisternis en de witteblindheid.

Een los zijn van tijd en ruimte en licht. Als ik langzaam weer zicht krijg op de nacht, kan ik me niet voorstellen dat ik die daarvoor niet zag. De eerste  scène is een gevoel van magie. In je eigen besloten duisternis, schittert er iets ver weg aan de horizon en je weet nog niet wat het is: je geest vult het in met beelden die het ooit gezien heeft. Magisch.

Misschien te zeggen: ik heb het niets ervaren, en in dat niets ligt het alles besloten. Of de mogelijkheid tot Alles.

Er ontstaat ruimte, angst. Het moment dat ik 1 ster kan zien, een strook lichte lucht links: opeens deed de realiteit zijn intrede en ik had er (nog) geen grip op. Het veilige niets verlaten maar de realiteit nog niet binnen handberijk. Dat is het moment van angst.

Rust en kalmte.

Gienke Deuten